Jan de Nys in de publicatie bij de tentoonstelling

Frank Halmans

Frank Halmans (Nederland, 1963) werkt (speelt) met elementen die zich ontwikkelen in het grensgebied tussen waken en slapen; in het sluimergebied van staren, wegdromen en mijmeren.
In veel werken komen alledaagse gebruiksvoorwerpen en onderdelen van architectuur voor. De functie of de vorm hiervan kan aanleiding zijn tot een overdrijving of betekenisverdraaiing. Soms nemen de voorwerpen zelfs menselijke eigenschappen over of lijken ze bezield te zijn met een eigen wil. Ondanks de vluchtige en ongrijpbare thematiek zijn de beelden soms zeer lijfelijk aanwezig. Ze zijn het vertrekpunt van een mentale omzwerving. Hij weet dat alledaagse om te zetten in magische beelden en tekeningen door elementen op absurde en toch voor de hand liggende manieren te combineren, te stapelen, van schaal te doen veranderen. Hij toont ons een imaginaire wereld met voorwerpen die vervreemd zijn van hun functie.
Halmans is gefascineerd door de herkenning in het hier en nu van een gegeven uit de herinnering, hij beschouwt het als een grote rijkdom en troost dat gebieden uit het verleden kennelijk in het geheugen blijven bestaan en dat je daar naar toe kan reizen. Dat wil hij ook met zijn kunst bereiken: hij wil de voorwaarden scheppen om zo'n reis te maken. Hij beseft dat er een soort escapisme aan ten grondslag ligt. In die zin is hij dan ook een rechtgeaarde romanticus.
Halmans houdt van pauzes, wachttijden, vliegen op een vensterbank. Hij let op de details. Op vergeten en veronachtzaamde plekken vindt hij zijn utopia, het moment uit het verleden dat even werkelijkheid wordt.